W Polsce malarstwo rosyjskie jest mało znane czy wręcz zapomniane. Tymczasem dziedzictwo tej sztuki zasługuje na bliższe przybliżenie i zainteresowanie licznych odbiorców. Wiele z płócien mistrzów stanowi epokowe dzieła kultury ludzkości. Tym bardziej szkoda iż wielu ludzi nie ma możliwości zobaczenia ich nigdy w życiu. W moim blogu przedstawię jednego z wybitnych rosyjskich malarzy Iwana Iwanowicza Szyszkin (1832-1898).
Portpet Iwana Iwanowicza Szyszkina (1880)
malarz Iwan Nikołajewicz Kramskoj
Iwan Iwanowicz Szyszkin, ur.( 25 stycznia 1832) w Jełabudze, zm.( 20 marca 1898) w Sankt Petersburgu) był niezrównanym mistrzem epickiego krajobrazu, który wychwalał piękną potęgę dzikich lasów. Jego twórczość zachwyca w prawie całą drugą połowę XIX wieku, w dużej mierze determinuje rozwój rosyjskiego malarstwa pejzażowego. Artyści tych czasów nazywali Szyszkina (królem lasu). I tak naprawdę nikt przed i nikt p0 nim, nie mógł malować obrazów z takim poetyckim odwzorowaniem natury i równocześnie, z taką prawie naukową drobiazgową dokładnością odtwarzając na płótnie las we wszystkich bogactwach i różnorodnościach jego form. Szyszkin uznawany jest za mistrza pejzaży a jego obrazy są realistycznymi portretami natury. Najbardziej znanymi dziełami artysty są pejzaże leśne.
Był pierwszym rosyjskim malarzem który zwrócił szczególną uwagę na pracę w plenerze, uważnie i dokładnie studiując przyrodę.
Szyszkin pragnął udoskonalić sztukę w jej wiernym odwzorowaniu natury, szczególnie jego ukochanego lasu. W swoich studenckich podróżach do malowniczych zakątków syberyjskich lasów w Rosji i rodzinnych jemu wiatskich lasów, przyniósł artyście wiele szkiców i rysunków drzew, krzewów, traw, kwiatów i kamieni. Stworzony przez niego szkicownik posłużył jako podstawa do tworzenia obrazów. Potężne dęby i sosny w obrazach Szyszkina, rosną w bogatej żyznej ziemi pokrytej wysoką trawą, mchem, krzewami i kwiatami.Zwalone pnie, gałęzie i konary oraz bogactwo poszycia buduje niesamowity klimat jego obrazów.
Wspaniała jego (Zima 1890), prawdziwie przekazuje charakter zimowego odrętwienia przyrody, zimny, piękny, jasny dzień , las - śpiący pod puszystym pokrowcem śniegu. Z niespotykanym mistrzostwem, artysta maluje obraz „Las” (1885). Szyszkin ukazał w nim tajemniczą głębię mroku pierwotnego lasu, urok i delikatne koronki splotu gałązek potężnych drzew, zachód słońca złoto-różowego nieba, i jasno-zielony dywan paproci i porośniętych mchem pni.
(Sosny w słońcu 1886) jest jednym z najbardziej poetyckich pejzaży Szyszkina. On jest wypełniony zapachem rozgrzanych w słońcu sosen, aromatem traw i kwiatów, uradowany, radosny letni dzień. Majestatyczne piękno lasu sosnowego jest odtworzone przez artystę we całej jego wyjątkowości.
W obrazie Szyszkina (Brzozowy gaj), pięknie przekazane im jesienne złoto brzóz z ich elegijną tęsknotą.
Najbardziej charakterystyczne dzieła Szyszkina to gorące letnie dni, słońce błyszczące na żółto-pomarańczowej korze sosen, przezroczysta delikatna zieleń liści dębów. Zwłaszcza lato z jego wschodem słońca, pobudza wszystkie witalne siły, daje możliwość artyście pokazać niezwykłe bogactwo ziemi, i jej potężną siłę pięknej przyrody. Artysta odtworzył na płótnie leśną gęstwinę, gdzie prawie nie sięga promień słońca, potężne stuletnie dęby, dumne swoim cieniem majestatycznych konarów, wyciągające się ku słońcu sosny, puszyste jodły, pola i lasy.
Wielki talent I. I. Szyszkina i jego miłość ku przyrodzie na zawsze pozostanie na jego obrazach. Szczególnie zachwycający jest klimat jego dzieł budowany
kompozycją obrazów z niewiarygodnym oświetleniem.
Zachęcam do szerszego zainteresowania zarówno tym malarzem jak i innymi z tego okresu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz